یک لول بالاتر

روز چهارشنبه با اینکه هنوز از لحاظ فکری خیلی به ساختار منسجم و جامعی برای ارائه نرسیده بودم وارد جلسه شدم.

جلسه به درخواست خودم بود. گفتم که میخوام درباره یه سری مسائل بنیادی تری که پیش نیاز بحث اسکرام هست صحبت کنم.

وقتی وارد اتاق شدیم مدیر عامل کاملا مشخص بود که حوصله این جلسه رو نداره و به شوخی میگفت عامو ولم کنین :)

جلسه خیلی خوب بود و مدیر عامل اعتراف کردند که واقعا حوصله جلسه نداشتم اما جوری ارائه کردی و درباره چیزایی حرف زدی که حض کردم، و یه لول توی ذهنم بالاتر رفتی کلا!

یه خورده از تعریفش خوشم اومد اما خب زیاد برام مهم نبود... من دنبال این بودم که توپ اجرا کردن یه سری تغییرات رو بندازم توی زمین اوشون که موفق نشدم و الان مسئولیتی به عهده ام قرار گرفته که هیچوقت انجامش ندادم و فکر هم نمیکردم به همچین چیزی برسم!

آخر جلسه قرار شد من و یکی از مدیرای میانی با هم رسما عهده دار تغییرات شرکت و تحقیق در اینباره بشیم.

به اون مدیر همکارم گفتم که همه راهکارهای من بر مبنای وجود نقشی در شرکت با عنوان CEO بوده و الان رفتم توی آمپاس! چون توی اون جلسه مدیرعامل گفت که فرض کنید من اصلا نیستم و هر چیزی که لازم داشتید بگید در اختیارتون میزارم، از پول گرفته تا هر چیز دیگه ای.

خب فکر اینجاش رو نکرده بودم!

این هفته هم فکرم درگیر سهام های بورسیم هست، هم این پای چلاق شده، هم اربعینی که نمیدانم امسال جامانده میشوم یا نه، هم اینکه میخوام توی شرکت چیکار کنم دقیقا!

باز هم زانو

دو هفته ای هست که بچه های شرکت سالن میگیرن برای برنامه فوتبال.

دیروز جلسه دوم بود که میرفتم، البته به اصرار بچه ها... وسطای بازی اومدم استاپ کنم که زانوم خالی کرد و دادم به هوا رفت و نقش بر زمین شدم.

شدت درد به حدی بود که چشمام سیاهی میدید. و باز هم دوباره، همان درد قدیمی و کهنه سر باز کرد.

حالا بازم باید تا هفته ها لنگ بزنم و به خودم لعنت بفرستم که چرا رفتم جودو! آخه میخواستی که چی بشه ؟ مگه خدا براش مهم بود که تو چی ازش میخوای ؟

بدبختی اینکه ماشین هم خراب شده و کلا هم خودم هم خانوده مشکل پول داریم. هم برای تعمیر ماشین و دیگر موارد!

نمیدونم اینبار برم عمل کنم یا نه، اصلا حس خوبی ندارم که با دریل استخونم رو سوراخ کنن که خون بپاشه به سقف اتاق و تا یک ماه هم نتونم از جام بلند بشم !

این درد کهنه داره خیلی اذیتم میکنه.

الانم افتادم توی خونه و به زور ده قدم راه با درد و عصا میرم و به نفس نفس میافتم.

چی فکر میکردیم چی شد!

_ فارغ از اینا، توالت فرنگی هم بلد نیستم استفاده کنم ! اینو کجای دلم بزارم

آقای سیستماتیک

از وقتی نقش جدید رو توی شرکت به عهده گرفتم، جلسات متعددی در این باره با بچه ها داشتیم.

چیزی که برام جالب بود این بود که توی این مدت چندین بار عبارات این چنینی رو شنیدم:

آقای فلانی خیلی خوب توضیح میده

آقای فلانی حرف دل آدم رو میزنه

آقای فلانی خیلی سیستماتیک فکر می کنه

آقای فلانی خیلی طرز فکر و دیدگاه جالبی داره

البته برای خود من شنیدن این حرفها زیاد مهم نبود، اما برام جالب بود که چیزی که اونها می بینند در واقع بازتاب طرز فکر خودم در نحوه حل و فصل کردن موضوعی توی ذهنم و گفتگوی درونی خودم هست.

همیشه وقتی که میخوام چیزی رو بفهمم از جوانب زیادی بهش نگاه میکنم و خودمو جای کسی میزارم که قراره این صحبت ها رو قبول کنه. برای همین معمولا وقتی میخوام چیزیو برای کسی توضیح بدم، خودم رو کاملا جای اون میزارم و یک مسیر ذهنی از جهل به دانایی رسم میکنم و دست مخاطب رو میگیرم و قدم به قدم میارمش جلو...

هر جایی که براش سوال میشه از قبل میدونم و خودم سوال رو مطرح میکنم، کمی به فکر فرو میبرمش و بعد جواب رو بهش میدم، و دوباره صورت مساله رو با جواب جدید تغییر میدم و مبحث جدیدی باز میکنم و همینطور ادامه میدم تا تمام مطلب رو انتقال بدم.

خدا رو شکر تا حالا این روش خوب جواب داده...همیشه معتقدم اگر بتونم شفاف فکر کنم و خودم رو درباره موضوعی قانع کنم، اونوقت میتونم به خوبی دیگران رو هم قانع کنم...

علی الحساب عیب این روش اینه که متکی به منطق هست و همیشه نباید بر اساس منطق دیگران رو متقاعد کرد... گاهی یه پس کله ای و بگیر بتمرگ کار دو ساعت مباحثه رو انجام میده :)

اونروز به همکارم گفتم که میدونی... حس میکنم همه این کارها الکیه... خب که چی؟ حالا ما اسپرینت میگیرم خب چی شده توی شرکت؟ فکر میکنم مشکل عمیقتر باشه!

اونم به حرف اومد که آره دقیقا منم همچین حسی دارم! یه جلسه صحبت کردیم و یکم افکارم رو واضحتر بهشون انتقال دادم، حالا قرار شده فردا صبح یه جلسه داشته باشیم با مدیران و دیدگاهم رو ارائه کنم و بحث کنیم درباره اش.

امیدوارم نتیجه ای که مد نظرم هست حاصل شود.

هفته دیگه دوباره باید برم پیش دکتر چون داروهام دارن تموم میشن. از نتیجه راضی هستم... هرچند این حس بی تفاوتی و پوچی اذیتم میکنه و نمیدونم چم شده!

اسکرام مستر طلا فروش

بالاخره امروز سکه هایی رو که یه مدت پیش خریده بودم با 5 تومن ضرر فروختم.

از اونجایی که تا حالا سهم هایی که توی بورس گرفتم بیشتر از این مقدار توی سود هستن خیلی ضرر برام مهم نبود، فقط میخواستم نباشند دیگه، از طلا کلا خوشم نیومد. من آدم طلا خریدن و نگه داشتن نیستم.

اما خب این قضیه باعث شد که بیشتر درباره بازارهای مالی و اقتصاد مطالعه کنم و مقدمه ورودم به بورس شد و تا الان از سودش راضی هستم و فکر میکنم بتونم بیشتر هم سود کسب کنم.

از وقتی قرص هارو میخورم حالم خیلی بهتر شده. برای دوستم اینجوری تعریف کردم که انگار قبلا افکار ناامیدی و استرس و اضطراب همیشه پشت در ذهنم بودند و تا در میزدند من بهشون اجازه میدادم بیان داخل و از درون روحم رو فرسایش بدن... اما الان انگار اصلا صدای در رو حتی نمیشنوم! و خیلی حس خوبیه.

البته یه چندتا عوارض هم داره، گاهی دچار سر گیجه میشم که اینبار که رفتم پیش دکتر باید بهش بگم. موضوع مهمتر اما اینکه انگار غریزه جنسی ام خاموش شده کلا! یعنی اصلا حسی ندارم به این چیزا .

البته من مشکلی باهاش ندارم و اتفاقا خیلی راضیم از این عوارض جانبی یا اثر دارویی یا هر چیزی... باعث شده بهتر بتونم روی مسائل مهمتر تمرکز کنم. اگر میدونستم اینقدر تاثیر داره زودتر میرفتم پیش روانپزشک.

توی شرکت نقش جدیدی رو به عنوان اسکرام مستر قبول کردم که برای من دریچه جدیدی توی حرفه کاریم محسوب میشه. به این کار خیلی علاقه دارم و مدیرم توی جلسه ای که صحبت میکردیم گفت ما نیاز به همچین کسی که بتونه برامون اسکرام رو پیاده سازی کنه داریم و به نظرمون تو مناسب این نقش هستی.

از اونجایی که دقیقا خودم ایرادات و عیب های فرآیند های تولید نرم افزار و شرکت ها رو توی این چندین سال تجربه به خوبی لمس کرده بودم قبول کردم و بهش به عنوان یک شانس برای بهتر کردن جایی که دارم کار میکنم نگاه میکنم.

از آخرین مورد خواستگاری چندین هفته میگذره، توی پارک روبروی حافظیه صحبت کردیم و حس کردم زیاد روحیه ام بهش نمیخوره. کلا وقتی می بینم نمیتونم دختری رو بخندونم یا حتی کاری کنم لبخند بزنه به این حس میرسم که دنیای منو درک نکرد که از این حرف نخندید یا عکس العملی نشون نداد. مادرم که زنگ زده بود اونا خودشون هم جواب رد دادند و تمام شد قضیه.

دیگه دل و دماغ خواستگاری رفتن ندارم. فعلا از کسی هم دنبال شماره نیستم ، حضرت مادر هم دقیقا همانطور که فکر میکردم تا من قضیه رو یکم ول کردم اوشون هم کلا بیخیال قضیه شده و هیچ تلاشی نمی کنه! حضرت دوست هم که در دنیای خیالی و بچه گانه خودش سیر و سیاحت میکنند و فارغ از غم هر دو جهان!

دو هفته هست که نماز نمیخونم... باید گذرنامه ام رو هم برای اربعین امسال تمدید کنم...

تا خدا چی بخواد.