قبلا ها خیلی عاشق ژانر علمی تخیلی بودم اما الان ازش بدم میاد، احساس سبک مغز بودن بهم دست میده هر موقع اینجور فیلم ها رو میبینم.
یعنی میدونم فیلم ممکنه قشنگ باشه، فلسفی باشه و اینا اما تهش اینه که میدونم مثلا کارگردانش کیه و بهرحال محصول هالیوود هست پس قراره یه مشت خزعبلات رو بریزه توی مغزم واسه همین کلا دیگه به اینجور فیلم ها رغبتی ندارم...
در واقع یکی از سرگرمی های رایجم از سبد سرگرمی هام کم شده! و فعلا هم براش جایگزینی پیدا نکردم.
مثلا داستان فیلم این هست که: "یک دانش آموز دبیرستانی متوجه می شود که او و هم کلاسی هایش ممکن است هر لحظه منفجر شوند" خب، هر جور فکر میکنم میگم خب یعنی که چی؟ این فیلم قراره چی رو به من منتقل کنه؟ چه حرفی برای گفتن داره؟ نگاه کنم که چی بشه؟
بعد هر چی میخوام از این داستان یه فلسفه ای چیزی بکشم بیرون که برام جذابیت پیدا کنه موفق نمیشم و بنظرم کلا چرته! اینکه یه مشت آدم یهو بترکن چه مفهومی داره آخه؟
کلا قدرت تخیل ام تحلیل رفته، مثل قبل دیگه تخیل نمیکنم، موزیک گوش نمیکنم و گوش کنم هم نمیتونم مثل قبل خودمو توی تخیل غرق کنم و لذت ببرم
چِم شده!؟
چیزیت نشده
فقط از هرزیات زندگیت کم شده
زرنگ باشی چیزی رو جایگزین میکنی که بکشونتت بالا
هعی پینوکیو آدم شد ماها چرا هنوز اینجوریم ؟؟؟!