تنهایی

وقــتی انسان کسی را دوســت داشته باشد بیــشتر تنـهاست، چون نمی‌تواند به هیچ کَس جز بهِ همان آدم بگوید که چه احساسی دارد...!

عباس معروفی
سمفونی مردگان
(عکس "تنهایی"سپتامبر 1997، انگلستان، اثر Edward Dimsdale)

سکوت ابدی

هیچ کس، با هیچ کس
سخن نمی‌گوید!
که خاموشی،
به هزار زبان، در سخن است...!

احمد شاملو
(تصویر "سکوت ابدی" از مجموعه هنرهای مفهومی، اثر برنارد بازلین)

خوشبختی‌های کوچک

هر طرف، آیاتی از خوشحالی است
زین میان،
جایِ تو
تنها
خالی است...!

سیمین بهبهانی

(تصویر "خوشبختی‌های کوچک" اثر عکاس سوئدی آندره بارنیس)

دو آیه، دو چراغ امید اینروزهای من

دو آیه، دو چراغ امید من در این دالان تاریک :

وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ وَمَن یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْءٍ قَدْرًا

و از جایی که گمانش را ندارد روزی اش می دهد و هر که بر خدا توکل کند ،، خدا او را کافی است خدا کار خود را به اجرا می رساند و هر چیز رااندازه ای قرار داده است

 

إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا

همانا با دشوارى آسانى است.

 

همین

به امید خدا قدم بر می دارم

اکثر افراد توکل رو فقط در انجام کارهای بزرگ که دیگه مطمئن هستند نمیشه خودشون انجام بدن معنا می کنند، مثلا به امید خدا می خوام: "ازدواج کنم"، "یک معامله بزرگ انجام بدم"، "خانه بخرم"، "ماشین بخرم" و ...

اما به نظرم کسی که به مقام متوکلان رسیده باشه، حتی راه رفتن رو هم باید به امید خدا بره، یعنی به امید خدا قدم از قدم برداره نه اینکه بگه حالا راه رفتن رو که خودمون می تونیم راه بریم اینکه دیگه نمی خواد به خدا توکل کرد!

و از اونجایی که من یک آدم کمال گرا هستم، واقعا برام سخته !

بگذریم...