_ این روزها کمتر دیگه بهش سعی میکنم غر بزنم و توی اشتباهاتش عادی رفتار می کنم و صحبت میکنم دربارش انگار که خیلی اتفاق مهمی نیافتاده.
اونروز تقریبا شب که به خونه رسیدم آخر شب اومده میگه حالا یه شماره دیگه هم هست، زنگ بزنم؟!
خب تقریبا داشتم از عصبانیت منفجر میشدم، از اینکه سر خونه اول 3 سال پیش هست!
اما خب خسته بودم و دلم نمیخواست باز بحث کنم و آخرشم ناراحت بشه و گفتم نه نمیخواد فعلا.
فردا صبحش تنهایی توی ماشین با خودم بلند بلند غرغر میکردم توی جاده به سمت محل کار.
عصر که میام خونه عادی رفتار میکنم و سر سفره افطار بالاخره سعی میکنم بهش حالی کنم که منشی من نیست و منم رئیسش نیستم که بخواد اینجوری هی از من اجازه بگیره و باید خودش مسئولیت قبول کنه.
_ دلیل اینکه کمتر مینویسم اینه که میبینم همش دارم غر میزنم، و خب به اندازه کافی غرنوشت اینجا نوشتم که بدونم چندساله توی چرخه غرغر هستم.
_ همه چی داشت خوب پیش میرفت، فکر کنم تا وقتی که ماجرای سفر مشهد رفتن پیش اومد و گمونم از اونجا همه چیز خراب شد، خیلی روحیه ام خراب کرد وتا الانم نتونستم بازسازی کنم. یه جورایی انگار دیگه بی حس شده شدم. باعث شد به خیلی چیزا فکر کنم.
_ با دوستم که تهران کار میکنه صحبت میکردم، میگفت بعضی از همکاراش برای ماهی 3.5 از کرج میان تهران! گفتم عامو ولم بکن! خب همین شیراز هم بخوام میتونم راحت به همچین دستمزدی برسم. فقط حسش نیست که براش تلاش کنم چون امیدی ندارم که به خاطرش بخوام به خودم زحمت بیشتر بدم.
_ به این فکر میکنم که چرا همه چیز اینقدر برا من و امثال من دست نیافتنی شده، و این مساله چقدر داره امیدم به زندگی رو ازم میگیره، در عرض یکسال فاصله من با یه پراید! از شش ماه شده 2 سال! بخدا نمیشه افسرده نشد وقتی که به تک تک روزایی که رفتی سر کار و داد شنیدی و به سختی کار کردی و الان هم حتی پراید هم نمیتونی بخری :)) اونوقت از کنار آدمایی رد میشی که کل حقوق یک ماه تورو ددی میزاره توی جیبشون و با قهقهه از کنارت رد میشن و یحتمل توی پروفایل اینستاشون هم پر از عکس نوشت های فلسفی در باب لذت بردن از زندگی و خودباوری و اعتماد به نفس هست.
_ شب اول رو با یه ظرف شستن جهت خوشحال کردن مادر گذروندم. هیچوقت نتونستم با یه شب خوندن دعا احساس کنم که تاثیری توی تصمیم خدا گذاشتم و هیچوقت هم ازش نتیجه ای ندیدم... در واقع، پارسال اگر میخواست دعایی مستجاب بشه امسال توی این وضعیت نبودم. امسال که دیگه حوصله خودمم ندارم چه برسه به اینکه بخوام با خدا حرف بزنم و از چیزایی بگم که خودش میدونه و آخرشم یحتمل حکمت اینه که هر چی میخوام رو بهم ندن! از دین انتزاعی خسته شدم.
_ کتاب حیات صفایی حائری کمی حالم رو بهتر کرده. توی مترو موقعی که سرم توی کتابه خوب حرفاشو میفهمم و حس میکنم، اما وقتی میرسم به ایستگاه و حواس های پنج گانه ام متوجه پیدا کردن مسیر خروچ از بین شلوغی جمعیت مردمان دنیا و دیوار ها و راهروهای سنگی میشه، همه چیز یادم میره و بر میگردم به دنیای اسفل السافلین خودم!
