یه داستانی برام پیش اومد که خیلی عجیب بود... فقط در این حد بگم که فاصله ام با گناه بسیار بسیار کم بود. اونم چه گناهی!
اما انگار هربار خدا همچین با دست می زنه پس کلمون که قبله ای که یادمون رفته رو به یاد بیاریم.
برای اونایی که دور وبرشون همش آدم مذهبی هست و زیاد به گناه دسترسی ندارن کار آسونه... ماها که لب مرزیم بی چاره ایم... یکی از دلایلی که مستقل شدن و خونه جدا گرفتن رو جدی نمیگیرم همینه که میدونم خراب میشم، یعنی بدجورم خراب میشم :))
نمی دونم اما به هر طریق زمونه خیلی بدی شده. اونشب به مادرم می گفتم بقرآن شماها مارو درک نمی کنید، چون واقعا از زندگی ما و اتفاقاتی که برامون میافته و اونا هیچ نقشی مثبت یا منفی توش ندارند بی خبرن. خالم زنگ زده احوالم بگیره، میگه دست بزار روی زانوی خودت، هیچ کسی کس و کار نداره... میگم درسته، باید همه کارا رو خودت انجام بدی، اما امان از روزی که یه جا گند بزنی! صدتا بزرگتر و دلسوز پیدا می کنی!
در اقدامی انقلابی در حالی که از این داستان پیش آمده ناراحت بودم تصمیم گرفتم به دویدن... و اینگونه 340 کیلو کالری رو به کائنات پس دادم. همچنین در یک اقدام انقلابی دیگه نرم افزار بشقاب رو نصب کردم که با تعیین وزن مورد نظر و اضافه کردن غذاها و فعالیت های روزانه ای که انجام میدی میزان مصرف کالری ات رو بهت گزارش میده.
از این جهت خوبه که یکم بیشتر حواست هست که داری چی میخوری و همینطوری نریزی بالا.
دلم برا ماه رمضون تنگ شده، کاش یه شماره داشت میشد بهش زنگ بزنی و بگی کجویی کاکو؟ عامو نمیگی دلمون برات یِی ذِی شده، پیر شده خو خبری بگیر اَزَمون...
