بالاخره آزمون رو به پایان رسوندم و نتیجه خوب نبود. فکر نمی کردم کد هم توی سوال ها بدن، یا اینکه سوال ها قرار بوده انگلیسی باشه.
اولش هم نمی دونستم می تونم بین سوال ها جابه جا بشم، وسطش فهمیدم که کمی دیر بود و خیلی از وقتم رو روی سوال های قبلی حروم کرده بودم و این شد که نتونستم دو تا سوال رو که بلد هم بودم جواب بدم.
خراب کردم، هر چند در توضیحات آزمون نوشته بود تعیین سطح! ولی خب مثل همیشه رفتیم زیر خط فقر.
اگر تماس گرفتند واسه مصاحبه می اندازمش واسه بعد از ماه رمضون :)
استرس دارم، نمی دونم دکمه شروع آزمون رو بزنم یا نه! یا نه و بیشتر مطالعه کنم از بحث هایی که نمی دونم اصلا مرتبط هست یا نه.
دارم به اون نقطه ای نزدیک می شم که دیگه فقط می خوای تموم بشه، حالا هر طور می خواد بشه.
گویا به اندازه کافی تعاملات اجتماعی بر جسم و روح نمی زنیم ! خو از کجا بیارم آخه! نیست .
کور سوی نوری پدیدار گشته که نویسنده قصد داره قوه خیال رو از تحرک باز داره، از اینکه تصور کنه که حالا خواستیم تهران خونه بگیریم چه وسایل شخصی باید جدا واسه خودم خرید کنم! مسواکم رو چیکار کنم، اگر راهم دور بود وقت می کنم شب برسم خونه یه شام درست کنم واسه خودم؟ حالا همخونه ای از کجا پیدا کنم؟ و ... .
که خب وقتی نه به باره نه به دار بهتره که این رو هم صرفا یک موقعیت در نظر گرفت که ممکنه اصلا هم نشه. ولی خب بهرحال تجربه اش هم باعث میشه تو آدم قبلی نباشی و بیاد دستت که کجای کاری و تا حالا داشتی چیکار می کردی و در ادامه باید چه خاکی توی سر خودت و بقیه بکنی.
همچنان هیچ تلاشی برای پیدا کردن نیمه آرامش گمشده خودم نمی کنم، فکر می کنم علت اصلی نداشتن کار درست حسابی یا به عبارتی استقلال مالی باشه، بهرحال هرچقدر طرف قانع باشه نمی تونه انکار کنه که از یه شب شام رو در یک جای مجلل گذروندن لذت نمی بره. یا علاقه ای به زینت نداشته باشه و یا خونه نیاز نیست!
پ.ن: به شرکت هم کاران سیستم برای کار درخواست دادم و قراره اول یه آزمون مجازی بدم که اگر اوکی بودم برم برای هفت خان مصاحبه. اما می ترسم که به اندازه کافی بلد نباشم و خراب کنم و همه چی دود بشه بره هوا. تازه ضایع هم میشم!
سلام علیکم بر برادر "چهار سال دیگه ناامیدی، افسردگی و بیکاری و تجرد".
خب، چه میشه کرد، بهر حال مردم همیشه شنیدن دروغی که واسشون خوشاینده رو به شنیدن حقیقتی که واسشون تلخه رو ترجیح میدن.
جالبه که خیلی از طرفدارای خودش هم می دونند که این وعده ها الکی هست و بهر حال آدم در بهبوهه انتخابات مجازه که هر وعده ای رو بده، به اصطلاح Just business.
این وسط چهار تا جوون مثل من فقط له میشن و هیچوقت کسی هم نمی فهمه.
رسما از این تریبون اعلام می کنم که اوضاعم خوب نیست، اصلا خوب نیست.
نمی تونم چهار سال دیگه بشینم و دروغ رو تحمل کنم. نمی تونم چهار سال دیگه با این وضع اقتصادی بشینم و هیچ کاری نکنم. نمی تونم به یک زندگی حداقلی بخور نمیرِ زیر فشار و استرس تن بدم.
نمی تونم.
پ.ن: اگر خواستید نظر بدید، جمله "خدا کریمه" و "توکل بر خدا" رو فاکتور بگیرید لطفا.
