امروز روز 5 ام بعد از عمل هست.
از شب عمل دردم خیلی زیاد بود شب اول رو با مخدر پتادین که خودشون زدند راحتتر خوابیدم، یعنی بار اول زد جواب نداد، بار دوم زد جواب نداد، منم دردم داشت بیشتر میشد و بار سوم فکر کنم فهمید این جنسش خوب نیست و دوزش رو بیشتر کرد تا جواب داد و خوابم برد.
از صبح هر چند باز دردم شروع شد و این بار یکی دیگشون یه مسکن دیگه از طریق سرم بهم زد که دردم رو کم کرد.
اما دردی که حتی توی خواب هم حسش میکنم سنگینی وحشتناک پام هست، انگار یه کنده درخت از استخونم آویزونه و یه ذره خم بشه درد میگیره.
هر روز صبح و عصر از تخت با بدبختی و کلی عرق ریختن میام پایین و نیم ساعتی راه میرم با عصا دور خونه.
پریشب دردم خیلی زیاد بود و شب به استامینوفن کدیین خوردم اما نصف شب از درد بیدار شدم و هرجور زانوم رو سعی میکردم بزارم که یکم دردش کمتر بشه فایده نداشت...یکم اینترنت سرچ کردم، دیدم این دکتر بیشعور هیچ چیزی بدردبخوری به ما نگفته... پام رو بالاتر از سطح قلب قرار میدم و از زانوبند میارمش بیرون و پتو رو میزارم کنار که یکم سرد بشه... نگو علت درد و التهاب همین بوده! اونوقت نمیدونم چرا دکتر اینارو به مریض نباید بگه که آقاجان موقع خواب پاتو اینجوری بزار، توی همون بیمارستان هم پرستارا خیلی کاری به نحوه قرارگیری پام نداشتند بیشعورا!
تا صبح که ساعت 6 دوتا مسکن دوباره خوردم اما فقط رب ساعتی گیج شدم! همون موقع هم بالاخره بعد از چندروز دستشوییم گرفت و تصمیم گرفتم برم توی همون حیاط . یکی از سختترین کارهایی بود که انجام داده بودم! :)
دیشب با اینکه دردم قابل تحمل بود اما نمیشد باهاش بخوابی، یه شیاف گذاشتم ببینم چی میشه، اولش یهو دیدم انگار حالت اسهال داره بهم دست میده اما مقاومت کردم چون فرآیند دستشویی رفتن خیلی کار اداری داشت و ارزشش نداشت :)
خدا رو شکر بیخیال شد و دردم کم شد و بی توجه به صداهای رعد و برق داخل شیکمم و توی آسمون ابری، تا صبح راحت خوابیدم... اما امروز شیکمم که گویا دیشب از بی اعتنایی ام ناراحت شده بود انتقام خودش رو ازم گرفت و دوبار مجبور شدم به حالت اورژانسی برم دستشویی :)
از دیشب کلا سطح درد ام کاهش پیدا کرده و امروز کلا بیشتر تحرک داشتم، کشف کردم که بهتره قبل از پایین اومدن از تخت و راه رفتن رب ساعتی لبه تخت بشینم و چند تا بالشت بزارم زیر زانوم و تمرین ملایم خم کردنش رو انجام بدم که اینجوری باعث میشه بعدش که میخوام راه برم خون بیشتری توی پاهام باشه و کمتر احساس کنم که پام شده به سنگینی یه تکه سنگ و موقع راه رفتن اذیتم کنه! اینم از مواردی بود که توقع میرفت دکتر بهم میگفت !
3شنبه هفته دیگه باید برم پیش دکتر دوباره... باید تا اونموقع تمرین کنم بتونم پامو تا 90 درجه خم کنم. الان که دردم یکم کمتر شده فکر کنم بتونم.
تقریبا قادر به انجام هیچکاری نیستم! فقط در حدی که روی گوشی چندتا مطلب سرگرمی ببینم و توی تلگرام چندتا مقاله عمدتا بورسی. خدا رو شکر این هفته هم بازار عالی بود و اگر هفته دیگه هم اینطور باشه فکر کنم روند بهبودیم سریعتر طی بشه :)
فقط نمیدونم از کی دوباره میتونم روزه بگیرم که اینم احتمالا توی جلسه ویزیت بعدیم از دکترم بپرسم.
این خوابیدن و استراحت و ریلکس کردن رو دوست دارم اما این درد و عدم امکان تکون خوردن شده برام زهر مار. فقط وقت رو میگذرونم و وقتی هم میخوابم سپردم که به هیچ عنوان بیدارم نکنید که خواب رفتنم یعنی یه فرصت غنیمت! چون وقتی خواب میرم که ذهنم بتونه به درد غلبه کنه و این کم پیش میاد.
یه مورد عجیب دیگه هم اینکه این چند روز یهو توی خواب شوک حرکتی بهم دست میده (انگار میخوام از ارتفاع بیافتم)و یهو جفت پام منقبض میشن و از دردش با داد بیدار میشم! نمیدونم این دیگه از کجا اومد!
متاسفانه برای پیوند رباط، گرافت رو از پای چپم برداشتن و روی پای راست گذاشتن و این یعنی که من جفت پام قلم شده :)
امروز زخم پای چپم که آسیب کمتری کلا داشت بهتر شده بود و دیگه تا حدودی میتونم بهش تکیه کنم... تا قبل از اون عملا پایین تنه ام رو نمیتونستم تکون بدم! دکتر هم گفته بود که نه چیزی نیست و از فرداش میتونی پایی که گرافت رو ازش بی میداریم بزاری زمین اما اشاره نکرد که منظورش اینه که فقط میتونی بزاری زمین اونم با کمک دیگران نه اینکه بتونی حرکتش بدی و روش راه بری و خم و زاستش کنی!!
_ پریشب به دوستم گفتم حوالت به این موشک ها (عکس های شیاف رو براش فرستادم). خندید، فردا صبح زود پیام داده بود که دهنت سرویس، صبح از درد بیدار شدم و رفتم دکتر سنگ کلیه دارم، و الانم دوتا شیاف گذاشتم!! قضاوت با شما :))
_ چرا اینطوری شد؟! یادش بخیر اولین جلسه جودو ، من فقط میخواستم یکم روی اعتماد بنفسم کار کنم همین.
فردا صبح بالاخره میرم اتاق عمل.
استرس دارم.
چندتا فیلم از نحوه عمل توی یوتیوب دیدم و اصلا دلم نمیخواد موقع عمل بیدار باشم!
کاش بگم کلا بیهوشم کنند.
