به نظر من مهندسی نرم افزار مدرن، بهبود مداوم شیوه اتصال زدایی است. با این که تاریخ نرم افزار اتصال را بد نشان می دهد، همچنین خاطر نشان می کند که اتصال اجتناب ناپذیر است. یک برنامه عاری از اتصال بی فایده است زیرا کارایی ندارد.
برنامه نویسان تنها به وسیله اتصال قسمت های مختلف به هم می توانند ایجاد کارایی کنند. برنامه نویسی در واقع اتصال یک چیز به چیز دیگری است. پرسش اصلی این است که چه گونه عاقلانه چیزی را برای اتصال به آن انتخاب کنیم.
_ Juval Lowy
یه جورایی با خوندن این جمله یک جور الهام و مکاشفه ای معنوی در نویسنده رخ داد.
در عجبم اگر روزی یک نفر یک آیه از قرآن رو برام بخونه و بعد در تفسیرش این سخنان رو بیان کنه.
مطمئنا اگر شریعتی زنده بود و برنامه نویس می شد شاهد چنین تفسیر هایی ازش می بودیم، حیف.
پ.ن: به نقل از کتاب Foundations Of Programming از Karl Seguin
محمد رضا
