فرزندم، همه تلاش من این بود که نسخه بهتری از پدر و مادر خود باشم، و تو را نسخه بهتری از خودم تربیت کنم.
پس منو ببخش اگر به اندازه که تو می خواهی قوی نیستم.
بدان که بزرگترین خیانت من به عنوان پدرت این است که طعم توکل به قدرتی بزرگتر، مزه داشتن حامی و پشتیبان رو به تو نچشانم تا تو بتوانی از طریق آن پی به مزه توکل به خدا ببری.
من رو ببخش اگر بابت نعمت های خدا در حضور تو شکر گذار نبودم و به تو نشان ندادم که شکر گذار بودن چگونه است و خدا تا چه اندازه شکر گذاران رو دوست دارد.
اما توی سعی کن خودت حقیقت رو بفهمی و بدان که تو انسانی هستی که فقط از طریق ما به هستی پا گذاشتی، ما صاحب تو نیستیم، فقط امانتی هستی که لحظاتی از دنیا با تو در آمیخته ایم و به زودی ما را از هم جدا خواهند کرد و هر کدام را جداگانه به قضاوت خواهند نشست.
پس تو ما را ببخش، روی خود را به سمت خدا کن و فقط برای او کار کن، فقط برای او زندگی کن ... وگرنه هیچوقت طعم آرامش ابدی را نخواهی چشید... که ما نیز ناقصیم و ضعیف.
