این چند روزی که بهتر خودمو شناختم... به این فکر می کنم که توی ازدواج، بهتره آدم با چه کسی شریک بشه.
مثلا یه آدم بی شور و احساسی مثل من، با یکی مثل خودم احساس خوشبختی میکنه یا برعکسش؛ باید یکی باشه که خیلی پر شور و احساس باشه تا خلا همدیگه رو پر کنیم..
اما خب از طرفی مثل هم نبودن یا متضاد هم بودن هم ریسک خودش رو داره، اینکه گاهی تداخل بوجود بیاد و نشه مدیریتش کرد.
مثلا اینکه من بخوام تنها باشم و کتاب بخونم، اون بخواد در گوشم دو ساعت تعریف جشن تولد دوستش رو با تمام جزییات تعریف کنه و دائما هم از من بخواد که باهاش در تعامل باشم و هرچند ثانیه تایید کنم که آره دارم گوش می کنم!
خلاصه که نمی دونم برای انتخاب توی ازدواج دنبال یکی مثل خودم باشم یا عکس خودم.
هر دو تیپ چیزهایی دارن که منو جذب خودشون میکنند. من از بحث کردن های عمیق لذت می برم. اما از اینکه طرفم پرشور و حرارت باشه هم بهم حس زنده بودن میده!
کدومش؟! :(
غریبه ...
