لازم و واجب می دونم بر خودم که این نوشته رو شروع کنم با تف به سرماخوردگی، و خب البته اگر در نظر بگیریم که رزق هر کسی از سختی و رنج تقسیم شده است پس به این نتیجه می رسیم که تف مون سر بالا بود و بهتره فرض کنیم که هیچ حالت دیگه ای نمی تونست وجود داشته باشه و من قرار بوده که بهر حال سرما بخورم.
خدا رو شکر این نوشته در حالی توسط نویسنده پا به عرصه خلقت میزاره که کولر بعد از دو روز زحمت بالاخره راه افتاد و دیگه لازم نیست نصف شب مغز محترم( بخوانید رئیس) هی نویسنده بیچاره رو بیدار کنه تا به یادش بیاره که وظیفه داره اسباب راحتی رییس رو فراهم کنه وگرنه دستورات لازم جهت شب بیداری، نصف شب بیدار شدن یا صبح خسته بیدار شدن رو حتما به مراجع مربوطه صادر خواهد کرد.
خب دیگه چرت و پرت بسته، دوباره بیکار شدم و نشستم توی خونه، با تشکر از تمامی دست اندر کاران که جوون این مملکت به *** هم نیست. دوباره دارم دچاره همون حالت کرختی پارسال میشم و اصلا دلم نمی خواد اینطور بشه اما انتخاب های زیادی هم پیش رو ندارم.
یک شاگر گرفتم که بهش برنامه نویسی تدریس می کنم روز های شنبه هر هفته و برنامه ام اینه که وارد بحث آموزش بشم تا اینکه بخوام برای یک شرکت دیگه کارمندی کار کنم که آخرشم با ناراحتی بخواد همه چی تموم بشه، این برای من تبدیل یه یک عقیده شده که هیچ برنامه نویسی نخواهد توانست بدون درد و خونریزی شرکتی که در اون کار کرده رو ترک کنه، مخصوصا اگر شرکت بابت انجام یک سری کارهای بهش پول پرداخت می کرده. خب این قسمت از این نوشته با این جمله به پایان می رسه که خب زندگی همینه دیگه، قرار نیست نفس راحت بکشی.
اونشب باهاش دعوام شد، داستان وقتی اوج گرفت که گفتم شما که همه جا جار می زنی که زن بگیره من خونه طبقه بالا رو میدم واسه خودش، خب همین الان لطف کن یکم از اون رو پیش بده تا باهاش کار و بار واسه خودم راه بندازم که با نعره ندارم جواب داده شد و وقتی که فیلم به قسمت ادای دیوانه ها رو در آوردن رسید من هم کمی بازیگریم شکوفا شد در لحظه و مکر مکار رو به شیوه خودش چاره کردم، هر چند از نتیجه کار راضی نبودم اما تماشاگران راضی و در حالی که در سکوتی ماتم زده فرو رفته بودند سالن نمایش رو ترک کردند.
دلم آسمون می خواد.
