تردید آزمون

استرس دارم، نمی دونم دکمه شروع آزمون رو بزنم یا نه! یا نه و بیشتر مطالعه کنم از بحث هایی که نمی دونم اصلا مرتبط هست یا نه.

دارم به اون نقطه ای نزدیک می شم که دیگه فقط می خوای تموم بشه، حالا هر طور  می خواد بشه.

تعاملات اجتماعیسم

گویا به اندازه کافی تعاملات اجتماعی بر جسم و روح نمی زنیم ! خو از کجا بیارم آخه! نیست .

کمی امیدواری با طعم ترس

کور سوی نوری پدیدار گشته که نویسنده قصد داره قوه خیال رو از تحرک باز داره، از اینکه تصور کنه که حالا خواستیم تهران خونه بگیریم چه وسایل شخصی باید جدا واسه خودم خرید کنم! مسواکم رو چیکار کنم، اگر راهم دور بود وقت می کنم شب برسم خونه یه شام درست کنم واسه خودم؟ حالا همخونه ای از کجا پیدا کنم؟ و ... .

که خب وقتی نه به باره نه به دار بهتره که این رو هم صرفا یک موقعیت در نظر گرفت که ممکنه اصلا هم نشه. ولی خب بهرحال تجربه اش هم باعث میشه تو آدم قبلی نباشی و بیاد دستت که کجای کاری و تا حالا داشتی چیکار می کردی و در ادامه باید چه خاکی توی سر خودت و بقیه بکنی.

 

همچنان هیچ تلاشی برای پیدا کردن نیمه آرامش گمشده خودم نمی کنم، فکر می کنم علت اصلی نداشتن کار درست حسابی یا به عبارتی استقلال مالی باشه، بهرحال هرچقدر طرف قانع باشه نمی تونه انکار کنه که از یه شب شام رو در یک جای مجلل گذروندن لذت نمی بره. یا علاقه ای به زینت نداشته باشه و یا خونه نیاز نیست!

 

پ.ن: به شرکت هم کاران سیستم برای کار درخواست دادم و قراره اول یه آزمون مجازی بدم که اگر اوکی بودم برم برای هفت خان مصاحبه. اما می ترسم که به اندازه کافی بلد نباشم و خراب کنم و همه چی دود بشه بره هوا. تازه ضایع هم میشم!