دو لحظه زیبا

در جودو دو لحظه بسیار زیبا و بزرگ وجود دارند، هر دو در مسابقه، یکی لحظه ی قبل از ایپون، و یکی دیگه لحظه بعد ایپون!

چه برنده باشی چه بازنده، در لحظه اول تمام حواس، ذهن و وجودت متمرکز حریف و حرکاتش هست؛ اما به محض اینکه حریف ایپون میشه دیگه تنها چیزی که برات اهمیت نداره و اصلا دیگه نمی بینیش همین حریفی هست که الان بر زمین افتاده و تو دوباره به خودت برگشتی و همه وجودت متوجه خودت شده، این جابه جایی در یک لحظه خیلی عجیبه!

انگار مساله از اول خود حریف نبوده، بلکه یه چیز درونی در رابطه با خودت این وسط هست.

لحظه ای که همش با خودت میگی: "یعنی میشه؟ چطوری، چطوری، چطوری؟ یعنی من می تونم از پسش بر بیام؟ نکنه شکستم بده؟ اگر شکست بخورم چی؟ و ..." و چقدر احساس خوبی هست که خودت رو در وضعیت این چنینی ببینی و سپس تمام این سوالات در یک لحظه جواب داده شوند!

اون لحظه رو دوست دارم، چه شکست بخوری چه پیروز بشی... تو دیگه آدم قبلی نیستی، و عاشق لحظاتی هستم که باعث می شوند دیگه آدم آدم قبلی نباشی.

پیروزی، یعنی 499 مشت ناامید کننده

«توی هر مسابقه حدودا پونصد تا مشت پرتاب می کنی، و فقط یکی از اون هاست که تو رو به پیروزی می رسونه. یعنی: چهارصد و نود و نه مشت دیگه، چهارصد و نود و نه بار شکست و ناامیدیه. پس می شه گفت پیروزی پرتاب یک مشت بی نظیره؟ نه… من می گم پیروزی جسارت پرتاب کردن چهارصد و نود و نه تا مشت نا امید کننده ست که هر بار آرزو کرده یی بی نظیر باشن.»

 

راکی مارسیانو

(تصویر مشت 500 ام راکی در مسابقات قهرمانی سنگین وزن جهان، مقابل جرسی جو وولکات که منجر به پیروزی او شد)

نوشتن از اعماق

اعتراف می کنم با اینکه دارم ناشناس می نویسم اما هنوز دچار خودسانسوری شدید هستم.

خیلی باید کار کنم تا بتونم از اعماق بنویسم.

همین.

تشنه ای در طلب کوزه

اول این مطلب رو بخونید : حرف آخر نود و دو

یکی از چیزهایی که همیشه دوست داشتم از خدا بخواهم، همسری خوب و شایسته بود اما حالا...

از خدا همسر خوب و شایسته و ظرفیت درک اون همسر رو میخوام.

همین.

اصولا آدم ها یا ...

اصولا آدم ها یا درک نمی شوند، یا توسط افرادی درک می شوند که سودی به حال درک شونده ندارند !