تشکر می کنم از جناب امیر مهرانی که امسال هم من رو به این بازی دعوت کردند.
داستان از این قراره که Dream Backpack :)
بهترین تجربیات مثبتی که در کوله‌ی خود می‌گذارید و با خود به سال ۹۵ می‌برید چیست؟
مهمترین تجربه اینکه اجازه ندم به راحتی دوباره بیکار بشم و خودم رو جدی تر توی کار قرار بدم. سعی کنم زیاد توی موقعیت های تردید نمونم و یک تصمیم رو بگیرم و تا آخرش پاش وایسم.توی جودو نکته ای هست که هیچوقت موقعیت ایده آل واسه اجرای تکنیک خودبخود فراهم نخواهد شد، مهم اینه که خودمون با حرکت کردن و حریف رو حرکت دادن اون موقعیت رو بسازیم و هر طور هست فن رو به حریف بخورونیم. بیکاری امسال واقعا زجر آور بود، و بدتر اینکه چقدر زود بهش عادت کردم! اولش که از شرکت قبلی بیرون اومده بودم پر از انرژی بودم اما به مرور دلسرد و ناامید شدم و به وضع موجود عادت کردم. دوست دارم در سال جدید عادت کردن به وضع بد رو از خودم دور کنم و اجازه ندم توی چنین موقعیت هایی گیر بیافتم.
همچنین؛ به عنوان یه آدم متفکر، فکر می کنم گاهی زیادی فکر می کنم! امسال واسه من مثل این بود که وارد استخری شده باشم و فقط لبه آب ایستاده باشم و به آب نگاه کنم و به شنا کردن فقط فکر کنم، فقط فکر!
اما دوست دارم سال 95 دست از فکر کردن بردارم و کمی تن به آب بزنم.
برای پیشروی در مسیر زندگی باید سبک بود و چابک حرکت کرد. چه مواردی را از کوله‌ی خود خارج می‌کنید تا در سال ۹۴ بماند؟
می خوام خودمو در آغوش بگیرم، می خوام خودمو ببخشم، می خوام چشمم رو به اشتباهات گذشته ام ببندم و به خودم رحم کنم، می خوام خودمو همینطوری که هستم قبول کنم، می خوام همین زندگی معمولی و تکراری رو بپذیرم و از این به بعد به هیچ زندگی دیگه ای فکر نکنم و آرامشم رو به خاطر چیزهایی که هیچ وقت نداشتم و نمی تونم داشته باشم به هم نریزم، می خوام همه چیزو ناقص هم بپذیرم و قبول کنم که قرار نیست همه چیز کامل باشند و ناقص بودن هم اونقدرا بد نیست و شاد باشم با ناقص ها، با اشتباهات، با شکست هایی که مقصر بودم یا نبودم. می خوام ذهنمو از تمام چیزهایی که باعث میشه حس بدی به خودم داشته باشم خالی کنم. مهم نیست که چقدر اشتباه کنم یا شکست بخورم یا کار بدی انجام بدم که باید به خاطرشون حس بدی داشته باشم، می خوام همیشه با آرامش خودمو ببخشم و درسم از هر آزمونی رو یاد بگیرم و با آرامش زندگیمو ادامه بدم.
فقط مهمه که همیشه و هر لحظه بجنگم، با هر سر سوزن چیزی که بخواد موافق هوای نفسم باشه.
مهم نیست اگر گاهی اشتباه میکنی، این ترس بزرگی توی هر آدمی هست که نباید اشتباه بکنه...اینجاست که محتاط میشه و وقتی که دنیای واقعی رو در نظر بگیری میبینی که گاهی مساله اشتباه کردن نیست، بلکه تمرینه!
این که به دنیا اومدی و پا روی تاتامی گذاشتی که تمرین کنی و یه حرکت رو اونقدر اشتباه انجام بدی تا درستِش رو یاد بگیری و یه روزی همه متحیر از صحیح اجرا کردن یک تکنیک واست کف بزنند!
اما اگر اینطوری فکر نکنی و با همون اشتباه اول توی این تمرین بزرگ زندگی خودتو مقصر بدونی... همیشه بازنده ای و ناراحت!
فکر می کنم گاهی بزرگترین زنجیر من همین کوله ای است که روی دوشم گذاشتم و همه جا با خودم میبرم! کوله ای پر از خاطرات شکست، عزت نفس خرد شده، سعی های بی فایده... به این فکر می کنم که شاید بد نباشه اصلا کوله ام رو زمین بزارم و دل و به دریا بزنم و فقط با امید وعده های خدا جلو برم. منظورم اینه که محاسبات خودم رو ببوسم و کنار بزارم و به اون اعتماد کنم، اینکه گفته دل بکن از هر چیزی غیر من، اینکه نترس از اینکه چیزی رو از دست بدی، اینکه خدا رو باور کنم و بدونم که هست و اون خدا هست! فقط به جلو برم و بزارم هر چیزی توی زمان خودش معلوم بشه!
دوست دارم واسه سال جدید محتاط و حسابگر بودن رو از کوله ام خارج کنم. نمی دونم چطور میشه آدم ذات خودش رو تغییر بده اما می دونم که من در افراط و تفریطی هستم که باید به تعادل برسم. کاش میشد توی این مسیر یه همسفر داشت!
بهترین افرادی که در سال ۹۴ با آنها آشنا شده‌اید چه کسانی بوده‌اند؟ چه ویژگی‌های مثبتی از آنها را در کوله‌ی خود می‌گذارید و با خود به ۹۵ می‌برید؟ ویژگی‌هایی که قرار است در سال جدید در رفتار شما نمود داشته باشد.
شیرزاد!
شخصیت رمانی به همین نام، کسی که به خاطر عشق در میدان شهر چوب می خوره و طرد میشه و سر به بیابان میزاره. اونجا تبدیل به کسی میشه که مرگ واسش بی ارزشه و دیگه هیچ چیز واسش مهم نیست، به همین خاطر چنان جرات و شهامتی پیدا می کنه که مدتها بعد اسمش به سر زبان ها میافته و همه از کارهای جسورانه اش انگشت به دهان می مونند؛ قهرمان مبارزه با مغول! خیلی دوست داشتم منم مثل اون یک کتکی می خوردم و سر به یک بیابانی میزاشتم و شرایطی پیش میومد که می تونستم مثل اون شهامت زندگی کردن پیدا کنم. :) . هه! راستی مگه تا کسی مساله مرگ رو واسه خودش حل نکرده باشه می تونه درست زندگی کنه!؟
دوست دارم در سال جدید شهامت قراردادن خودم در موقعیت های سخت و با ریسک بالا رو تمرین کنم.
قرار است در کوله‌ی خود یک شعر یا تصویر داشته باشید که برای شما نماد امید در سال ۹۵ باشد. آن شعر یا تصویر چیست؟
جمله ای از آرش میر اسماعیلی، قهرمان جودوی کشور.
روزی فراموش خواهیم کرد که چه صدمه ای دیده ایم و چرا گریه کرده ایم و چه کسی باعث آن شده، سرانجام متوجه خواهیم شد رمز آزاد بودن انتقام نیست بلکه اینست که بگذاریم همه چیز به شیوه خود و در زمان خود معلوم گردد. در نهایت آنچه مهم است نه فصل اول، بلکه فصل آخر زندگیمان است که نشان میدهد مسیر را چگونه پیموده ایم.
