جواب منفی شنیدم

رب ساعت قبل از جلسه، توی ماشین دو ساعت براش توضیح دادم که رفتیم خواهشن نرو روی منبر، صحبت از قبر و قیامت و گور و کفن و نکیر و منکر و سرای باقی و فانی و لما تقولون ما لا تفعلون و ذره مثقال و پل صراط و آتیش دوزخ و حمیم جهنم و حور العین بهشتی و صله رحم از مادر بزرگ دای پسرخاله ات توی فلان دور قوزآباد و ... نکن؛ اونجا جاش نیست ! بفهم!

کمتر حرف بزن، بیشتر شنونده باش، سوال بپرس و اطلاعات کسب کن تا به شناخت برسی.

هیچی دیگه، دو ساعت به طرف گفتیم نشستی سر سفره با قاشق غذا بخور، دیدیم کلش رو تا گردن کرده توی قابلمه خورشتی و داره دیس برنج رو میریزه روی کله خودش!

آیا ایمان نمی آورید که چطور بعضی را به بعضی امتحان می کنیم و شما هیچ غلطی نمی تونید بکنید جز اینکه حرص بخورید و رشد کنید؟ آنقدر رشد کنید تا پاره شود، لباس تان.

دو ساعت شب  قبلش دارم براش توضیح می دم که زنگ می زنی اول نظر ما رو بگو و سریع نپرس نظرتون چیه، چون جواب ما مثبت هست برای یه جلسه آشنایی بیشتر بهش توضیح بده که پسرم میگه دختر شما چیزی نپرسیده و منم با اینکه همش خودم صحبت کردم اطلاعاتم برای تصمیم گیری ناقصه و یه جلسه بیشتر صحبت کنیم.

این چیزی غیر از صرفا یه جواب بلی یا نه هست.

بعد میگم اگر منفی گفتن، اینطوری جواب بده، این جملات، با این لحن و به این دلیل.

هیچی دیگه، زنگ زده، طرف گفته نظرمون منفیه، ایشون هم گفته خب باش. خدافظ!! :|

هیچی دیگه، اینجور وقتا یا سکوت می کنم، یا زیر لب گاهی با طعنه و کنایه بهشون متلک می پرونم. البته خیلی کم.

الانم که زنگ زده به یکی دیگه که ازش نشانی از یه مورد دیگه بگیره، حضرت دوست معترض میشن که چرا داری زیاد حرف می زنی و اطلاعات میگیری!!! :|

عصبانی میشم و کتاب رو می بندم و از توی اتاق با صدای بلند میگم برای چی کم حرف بزنه؟ چرا نباید اطلاعات بگیره؟ مادرم ناراحت میشه، منظورم رو نفهمیده!

میگم منظورم با اونی هست که میگه چرا داری زیاد حرف می زنی..

بله قضیه از این قراره که ایشون که بسی دل خوش کرده که بتواند از این جریانات حسابی حس خوشیفتگی و من من خودش رو ارضا کنه داره خودش رو توی موقعیتی می بینه که نمی تونه همه کاره باشه و زیاد من من کنه.

اینه که رفته توی لاک تدافعی و هی زهر خودش رو در کام فرو می بره.

مادرم می گفت اونقدر اونشب از خودش تعریف کرد که کم مونده بود کف چیل بیاره!

واقعا برام سواله دختری که به اصطلاح مومن هستند، و خانواده و خودش روی قناعت تاکید دارند، دقیقا بر اساس چه معیاری جواب رد میدن؟ وقتی که توی جلسه آشنایی هم تنها حرفشون این بود که طرفم بداخلاق نباشه! خب همین؟ و الان شما فهمیدید که فلانی بداخلاق هست و تمام؟

من که از همون اول نظرم منفی بود و بهشون گفتم که فرداش زنگ بزنند و جواب رد بدن، حداقل من که اطلاعات کافی داشتم، اما خانواده تعلل کردند و منم گفتم خب بزار اگر میخوام جواب رد بدم مطمین بشم که سوتفاهمی نیست و زود تصمیم نگرفته باشم و یه وقت دختر مردم رو الکی و بدون دلیلی که پس فردا بتونم جلو خدا توضیحش بدم رد نکرده باشم.

خب، نشد، اما دلخوری من از این رفتارای خانواده خودمه. واقعا ضعیفن! خیلی.

و خب بچه هایی که توی خانواده های ضعیف هستند هم ضعیف بار میان، و این منو خیلی می ترسونه؛ که شاید منم اونقدرام خودم رو نمی شناسم، شاید خیلی از چیزی که فکر می کنم ضعیفتر باشم!

خلاصه این روزا اوضاع جوری هست که خیلی دارم مقاومت می کنم دچار یاس توی زندگیم نشم.

_ سه هفته می گذره و حس می کنم تا الان فقط سعی کردم ذهنم رو حواسش رو پرت کنم، اما میدونم با اولین نشانه مثل روز اول همه چیز واسم تازه میشه و بر می گردم سر خونه اول. حقیقت اینبار دیگه اگر اینطور بشه دیگه فکر نکنم بتونم تلاش دیگه ای بکنم. این ماه برام بهترین فرصت هست. به قول معروف so far so good.

امیدوارم عنایت کنند.

قربانی

خیلی از دستشون دلخورم، دلم میخواد داد بزنم.

بگم من اون وقتی که سر کار می رفتم، درسم رو تموم کرده بودم و سربازی هم نداشتم اومدم پیشتون و غرورم رو له کردم و نیازم رو به زبون آوردم، چون خیلی تحت فشار بودم و هستم.

اما شما ها هی گفتید که حالا تو که نون نداری بخوری و چطور میخوای شیکمتون رو سیر کنید و از این حرفا، و هی دست روی دست گذاشتید و خوردید و خوابیدید و توجهی نکردید.

اما حالا برا برادرم که نه درسش تموم شده و نه سربازیش تموم شده و نه کار داره و نه تخصص سریع رفتید کاراش رو دنبال کردید.

اینجاست که می فهمید وقتی میگن پسر بزرگتر یه قربانیه یعنی چی!

دومی

با کلی اصرار؛ بالاخره تصمیم گرفتند برن خواستگاری...
قبلا مادر یکی از همسایه های قدیمیمون برا پسرش رفته بود و پسندیده بود و اما خب گویا شرط آقا پسرشون فقط دختر چشم سبز بوده!!
خیلی سعی می کنم که چشمم رو به روی احساساتم ببندم و جلوی ترشح هر گونه هورمون رو بگیرم، تا مبادا عقلم کور بشه موقع انتخاب و تصمیم گیری.
اول مادرم رفت خونشون با دوتا از دوستاش و مادر عروس آینده اش! انشالله.
چهره جذاب دختر و ادب خودش و خانوادشون کارساز میشه و مادر خوشش اومده بود.
هماهنگ کردیم برا جلسه خواستگاری، قبلش هم کلی با حضرت دوست صحبت کردیم که توی جلسه از گور، قبر، کفن، جهنم، آخرت، قیامت، نکیر و منکر حرف نزن و بیشتر گوش بده و کمتر حرف بزن... اما خب چون حضرت دوست بسیار بسیار آدم خودشیفته ای هستند با اولین تعریف پدر دختر از عنان از کف داد و رفت بر منبر... و ما نیز بر مرکب حرص خوردن و هیچ نگفتن.
پدرش فقط درباره کارم پرسید، البته اونم زیاد دقیق نشد، بیشتر سرگرم پدر درباره کارشون شدن و حرفای قشنگ قشنگ و الکی زدن!!
مادرش یکم تردید داشت که بخواد جلسه اول بزاره با دخترش بریم صحبت کنیم، اما پدرش اجازه داد، که جای سواله که خب اگر قرار نیست با خودش حرف بزنم دقیقا علت حضورم اینجا چی بوده پس؟ فقط قیافه همدیگرو ببینیم و یه کله تکون بدیم و بریم ؟!
بر خلاف انتظارم، دختره هیچ برنامه ای نداشت برا جلسه، حتی یه سوال درست و حسابی هم نپرسید! جوابهاش هم تقریبا توی مایه های نمی دونم بود! و تمام تلاشش این بود که از روی سوالات من سعی کنه به شناخت من و عقایدم برسه که وسطای جلسه که دیدم اینطوریه هم از پرسیدن چند سوال پشیمون شدم هم سعی کردم موقع جواب گرفتن ازش خودم هم متقابلا نظرمو درباره اون سوال به اطلاعشون برسونم.
حالا من رو بگو که بیشتر سوالامو برعکس می پرسیدم ، به گمونم بنده خدا حسابی گیج شده باشه، اگر نگیم قضاوت ناجوری دربارم کرده باشه!
نمی دونم چرا دخترا اینجورین، اولش هیچی نمیگن بعد که رفتن توی کار تازه میخوان بشینن فکر کنن ببینن چی میخوان، وقتی که شاید دیگه دیر باشه.
از اونجایی که یکی از مهمترین ملاک هام اطاعت پذیری هست ازش پرسیدم که چادری هستند که گفتند آره، بعد گفتم خب حالا اگر همسرتون ازتون بخواد که با مانتو مقنعه باشید (حجاب کامله، اما صرفا پوشش برتر نیست) آیا قبول می کنید که شوهرتون درباره نوع پوششتون تصمیم گیری کنند، البته در چهارچوب اسلام.
که جوابشون یه نه قاطعانه بود! :/
مساله که تقریبا همه مذهبی ها و غیرمذهبی ها درگیرشن اینه که به هر دری و دیواری خودشون رو می کوبند که زیر بار ولایت شوهر نرن، که یه جوری نخوان قبول کنند که شوهر رو باید اطاعت کرد و به غرورش احترام گذاشت. از نظر من اینکه یه دختر بگه من با مانتو میگردم چون شوهرم اینطوری ازم خواسته خیلی با ارزشتر از دختری هست که با چادر میگرده در حالی که شوهرش مخالفه!
همینطور درباره مساله کار هم خیلی طرز فکرش کار دولتی و حقوق سر ماه بود، و مشخص بود که هیچوقت فکر نکرده که اصلا با حقوق کارمندی یه پسر زیر 30 سال چطور باید خونه و ماشین جور کرده باشه و از عهده مخارج عروسی هم بر بیاد!
و خب ترجیح میدادم که با طرز فکری طرف باشم که پس فردا بتونه برام نقش حامی رو داشته باشه نه یه غرغرو که بخواد منو تحت فشار بزاره. با اینکه رشته علوم تربیتی می خوند و پناهیان گوش می کرد اما نشانه هایی از فهم عمیق ندیدم درونش، اینکه برونگرا بود و همه چیز رو بیرون میریخت من رو خیلی ترسوند. دوستم خانمش اینطوریه، میگفت اون میریزه داخل من منم تحمل می کنم، اما وقتایی که من ناراحتم میریزم توی خودم و اونم فکر می کنه منم باید مثل خودش باشم، و چون من هیچی نمیگم اونم فکر میکنه که چیزی نیست و این عذابم رو بیشتر می کنه!
البته بهم گفت که فکر نکنم دختری وجود داشته باشه که درونگرا باشه و نریزه بیرون!! چیزی نگفتم.
هنوز خانواده جوابی ندادن و نگرفتن... اما اصلا احساس نزدیکی از لحاظ روحی نداشتم بهش... یکم دودلم اما فکر کنم همون نه باشه جوابم.
این قضیه خودآگاهی واقعا خیلی مهمه، وقتی که همون اول تقریبا بیشتر معایب و محاسن بارز شخصیتم و ریشه هاش رو بهش میگم صادقانه، اینکه طرف نتونه یکی از معایب شخصیتی خودش رو بگه یکم توی ذوقت میخوره!
خیلی هم به مساله ظاهر فکر کردم، دوستم میگه اینا عادی میشه، حتی هیکل، بعدش حتی همون مساله جنسی هم، وقتی که نتونی از لحاظ روحی با طرفت ارتباط برقرار کنی کم کم سرد میشی، حالا هر چقدر که خوشکل باشه... فکر کردم که آره راست میگه، وقتی که ازش دلخوری و دائم غرورت رو میشکنه، چطور میشه شب بری پیشش و نیازت رو بهش بگی و بهش این فرصت رو بدی که باز هم بزنه غرورت رو له کنه! پس بیخیال میشی و نمی تونی از چیزی که داری لذت ببری و این بیشتر ناراحت و افسرده ترت میکنه ، مخصوصا الان که دیگه متعهد شدی و راه دیگه ای نداری!
تا امروز، بهترین ماه رمضان عمرم بوده، ای کاش بتونم تا آخرش ادامه بدم. تا زیارت!