اینجا پایانی بر سختی وجود ندارد

من ذهن خوان نیستم اما حدس میزنم در ذهن خیلی از افراد تعریفی به این شکل وجود دارد که, نقطه ای وجود دارد به نام پایان؛ پایانی بر سختی یا پایانی بر مبتدی بودن یا پایانی بر مجبور بودن یا پایانی بر ناراحت بودن یا پایانی بر عدم نیاز به پیشرفت.
چندی پیش با خودم فکر می کردم در یک مساله ای اونقدر خبره شده ام که حرف برای گفتن داشته باشم, اونقدر که بتونم راحت بقیه رو به چالش بکشم بدون اینکه کسی بتونه منو به چالش بکشه تا اینکه با یکی از دوستان فرصتی شد و مباحثه ای حول همان مساله مذکور داشتیم.
پس از چند ساعت صحبت کردن, کم کم دیدم نظرات و ایده هام دارند ته می کشند و حرفی برای گفتن ندارم. و حرفهای طرف مقابل هم من رو در چالشی قرار داده بودند که می بایست کل داده هایی که از قبل در ذهنم آرشیو و طبقه بندی کرده بودم رو بیرون بکشم و تجدید نظری کنم.
حس بدی داشتم, از اینکه چرا هر چی میرم جلو بازم اشتباه می کنم, چرا هر چی سعی می کنم درست قدم بردارم و درست فکر و نتیجه گیری کنم آخرش میبینم اشتباهی داشته ام و هنوز در مسیر غلط هستم.
گیج شده بودم, نمی دونستم چطور به راهی برسم که بتونم دیگه اشتباه نکنم و کسی باشم که همیشه می دونه راه درست چیه!
این ماجرا در ذهن من ماند و من گذشتم.
امروز توی شرکت یکی از دوستان که از نظر من شخص پخته و حرفه ای در کاری که انجام میده هست, یعنی همون کسی که اشتباهاتی رو که من فکر می کنم رو انجام نمیده, مصداقی از کسی که من در انجام کار درست قبولش داشتم اشتباهی انجام داد.
جریان چی بود!؟ یک سامانه نرم افزاری رو حدود دو ماه کار کرده بود و الگوریتم های مختلفی رو در اون بر اساس پیش فرض های نانوشته ای پیاده سازی کرده بود, کاری دشوار و زمانبر. تا اینکه امروز بعد از یک جلسه چند ساعته متوجه شدند که یکی از نیازمندی های سیستم به درستی درک نکرده اند و در نظر گرفتن این نیازمندی یعنی دور ریختن ساعت ها زمان و انرژی که صرف پیاده سازی سامانه بر اساس نیازمندی های قبلی شده بود.
و اشتباه：وارد شدن به فاز پیاده سازی بدون تهیه کامل و نهایی همه نیازمندی های سیستم و نگرفتن تاییدیه شروع کار از مدیر فنی شرکت.
این ماجرا من رو به فکر فرو برد, اینکه آیا اصلا نقطه ای وجود داره که از اون به بعد مسیر صاف و هموار باشه و بشه با خیال راحت توی اون راه رفت!!
نچ, وجود نداره.
زندگی مثل بازی می مونه که وقتی فکر می کنی به آخرش رسیدی, ناگهان مرحله جدیدی, مرحله ای سختتر از مرحله قبلی برات باز میشه که تو برای پیشرفت ناچاری در هر مرحله پیش بینی مرحله بعد رو در همین مرحله کنی و نیازمندیهات رو همینجا بزاری توی کوله ات, چون برای رد شدن از هر مرحله نیاز به چیزهایی داری که باید توی قسمت قبل با خودت میاوردی در غیر این صورت محکوم به در جا زدن در همان سطح خواهی بود.
الان فکر می کنم که  هر اشتباهی که انجام میدم, ممکنه همون ابزاری باشه که توی مرحله بعد بهش احتیاج پیدا خواهم کرد.
احتمالا دیگران این ابزار رو دارند اما همه اونها ابزاری رو هم که من دارم رو ندارند پس هر کسی اشتباهات خودش رو خواهد داشت.
اما من, باید چهار چشمی حواسم به اطراف باشه تا هر چیزی رو که ممکنه در مرحله بعد که از الان پیش بینی اش کرده ام, مورد نیازم باشه رو بردارم تا ... پیشرفت کنم.
الانم  حواسم باشه که تا سیستمی نیازمندی هاش دقیقا معلوم نشده و تحلیلش به درستی انجام نشده, وارد پیاده سازیش نشوم.

داستان یک تجربه کاری؛ با ترسهایت روبرو شو

 

اگر شما هم مثل من تازه وارد بازار کار شدید و هنوز چیزهای زیادی براتون ناشناخته هست, و شما هم مثل من از تمام این ناشتاخته ها ترس دارید, پس بهتره این مطلب رو تا آخر بخونید.
تازه دانشگاهم تموم شده بود که یکی از دوستام باهام تماس گرفت و با توجه به شناختی که قبلا از من داشت بهم پیشنهاد کار در یک شرکت برنامه نویسی که خودش مشغول بود رو داد.
من فقط تجربه برنامه نویسی vb6 رو داشتم و فقط دو سه تا برنامه تجاری ساخته بودم که اونام موفق به فروش نشده بودند,  و روی همین حساب شرایطم رو به دوستم توضیح دادم که من چیزی بلد نیستم و شاید بدردتون نخورم و ... و تصمیم بر این شد که مدتی رو به صورت آموزشی اونجا کار کنم و بعد در صورت صلاحیت به صورت بلند مدت باهم کار کنیم.
حالا من, یک پسر بی تجربه, بسیار کم رو و خجالتی, بدون تخصص، خودم رو به ظاهر در جمع افرادی بسیار با تجربه تر, متخصص تر و حرفه ای تر از خودم میدیدم که کاملا مطیع اوامر و دستورات و نظر های بعضا غلطشون بودم و همین فکر که من از اونها کمتر هستم و اونها بهتر از من, باعث می شد که خیلی وقتا خودم رو و ایده ها و فکرهامو دست کم بگیرم و همیشه فرض رو بر این می زاشتم که این منم که دارم اشتباه می کنم و حق همیشه با اوناست.
تمام حواسم به این بود که همون چیزی باشم که اونا می خوان, همش دنبال این بودم که توقعات اونها رو بر آورده کنم, یعنی حداکثر بازدهی! و این وسط کاملا از خودم و اهدافم غافل بودم و اینکه داشتن هدف در مسیر شغلی ضرورتا تضادهایی رو در مسیر شغلیت ایجاد می کنه.
از کارفرما خیلی می ترسیدم, فکر اینکه مورد قبول واقع نشم, فکر اینکه دوستم رو نا امید کنم, شدیدا منو ناراحت می کرد و به هم میریختم.
مثل یک چوببر نادان فقط  تبرم رو به تنه درخت می کوبیدم و هیچ وقت به چرایی کار فکر نمی کردم. به اینکه چیزهایی هم هست که حتی اون حرفه ای ها هم نمی دونند و من با خلاقیتم می تونم بهشون برسم, مثل دست نگه داشتن از کوبیدن تبر , برای تیز کردن آن, در مقابل کارفرمایی که کار رو فقط در کوبیدن تعریف کرده و حتی خودش هم نمی دونه که هدف دقیقا چی بوده و چطور میشه به اون هدف رسید.
زمان گذشت و کم کم این شرکت نوپا دچار مشکلاتی شد, اختلافات عیان شدند, و من ... کم کم داشتم از وضعیت پیش رو , بیشتر و بیشتر از پیش ناراضی می شدم.
شرکت من رو حساب نمی کرد و متوجه نبود که من هم دارم این وسط ضررهایی میدم, خودش رو در مقابل من مسئول نمی دونست و وقتی که پس از شش ماه عدم کسب درآمد در شرکت و شنیدن زمزمه هایی از ورشکستگی شرکت توسط همکاران, از مدیر شرکت خواستم که بهم در این مورد اطلاعاتی بده, صرفا به گفتم این جمله بسنده کرد که "شما لازم نیست در جریان جزییات قرار بگیرید."
چرا؟! چون خودم با رفتارم بهشون گفته بودم که کار برای من جدی نیست, و اینکه حتی اگر شرکت نابود هم بشه برای من اهمیتی نداره...و چرا اونها این فکر رو می کردند؟ بر اساس کدام رفتار من؟ از آنجایی که هیچوقت اهدافم رو ازشون مطالبه نکردم, از اونجا که همیشه سرم توی کار خودم(کد نویسی و طراحی) بود و نسبت به محیط اطرافم و جریانهایی که توی شرکت اتفاق می افتاد موضعی کاملا انفعالی داشتم.
این مسایل باعث شد که یاد بگیرم که همیشه حق با کارفرما نیست, همیشه حرفه ای ها نیستند که درست فکر می کنند, هیچ وقت حتی زمانی که در چنین جمعی به عنوان یک مبتدی قرار میگیری خودت رو دست کم نگیری و بدونی که تو هم به دلیلی اینجایی و اگر بخوای می تونی از همشون بهتر باشی.
یاد گرفتم که بعضی وقتا حرفت رو نباید منطقی و دوستانه بزنی, بلکه با ناراحتی, فریاد و عصبانیت بزنی تا طرف واقعا متوجه عمق ماجرا بشه.
اینکه در یک تیم, هر جا که تو مقصری حتما یک نفر دیگه هم مقصره و تو باید تقصیر خودت رو بفهمی و برطرفش کنی و بعد محکم به تقصیر طرف دیگر بپردازی و قبول اشتباه و اصلاحش رو با جدیت ازش مطالبه کنی.
فهمیدم که خیلی ساده هستم و حتی وقتی که حق با من بوده, خودم رو مقصر می دونستم. و ...
کارفرما پس از این جریان وعده یک وضعیت خوب رو داد و از جایگاه حق به جانبی خواست که قرار داد سه ماهه ای رو برای کار با حداقل دستمزد امضا کنیم, و ما هم مثل احمق ها این کا رو کردیم, چرا؟!
چون فکر می کردیم دنیا فقط همین یک شرکت هست, چون می ترسیدیم از اینکه اینجا نباشه و بخوایم در جای دیگری, با آدم های دیگری مشغول به کار بشیم. دوباره همون ترس که "آیا من می تونم از عهده انجامش بر بیام, من خیلی ضعیفم و اونها قوی, پس من نمی تونم!!" چون جای دیگه ای کار نکرده بودیم و ذهنمون کاملا بسته بود و تجربه اش  و نداشتیم پس سعی کردیم از شرایط موجود راضی باشیم.
اما اوضاع دوباره خوب پیش نرفت, همون دستمزدها هم یا با تاخیر پرداخت شد یا کلا پرداخت نشد.
مدت قرار داد با سختی و نارضایتی تمام شد و بعد از اون بهم پیشنهاد انجام پشتیبانی کارهاشون رو به ازای ماهی ۲۵۰ و ۴ ساعت در روز و اینکه هر وقت لازمم داشتند باید حاضر باشم, به همراه ضمانت ۱۰ ملیونی, دادند.
من اما اینبار قبول نکردم, نه فقط به خاطر نصرفیدن قرار داد و مشکلات شرکت, بلکه به خاطر اینکه می دونستم یک ترسی در درونم هست که من الان باید به جنگش برم و شکستش بدم, تا با شکست اون درسهایی بگیرم که من رو برای مراحل بعدی زندگیم قوی تر کنه, باید از گوشه راحتیم بیرون میومدم و تصمیمی رو میگرفتم که در اون شرایط برام از همه سختر بود.
یعنی دل کندن از راحتی کار با افرادی که قبلا شناخته بودمشون, در جایی که قبلا نحوه کارشون رو یاد گرفتم, و کار در یک شرکت جدید هر دوی اینها رو از من میگرفت و من باید دوباره از اول تمام اینها رو با صرف انرژی زیاد بدست می آوردم.

یک شرکت معتبر آگهی استخدام زد, شرکتی که به نظر کار در اون خیلی سخت و خارج از توانم بود. هم جو بسیار متفاوتی با چیزی که من قبلا تجربش رو داشتم, داشت و هم کارهاشون بسیار بزرگتر و جدیتر بود.
اینبار دل رو به دریا زدم و ضمن جدایی از شرکت قبلی, رفتم برای مصاحبه!
همون مصاحبه اول من و قبول کردند و قرار شد با دستمزد بالای ۱ تومن به همراه افزایش حقوق اونجا استخدام بشم و من با اینکه تواناییش  و داشتم اما شدیدا تحت استرس بودم و هستم.
کار در محیط جدید, با آدم های جدید و کارهای جدید, حسابی من  رو از حاشیه امن خودم بیرون می آورد و من رو به شدت می ترسوند.
اما رفتم با توکل به خدا... و الان مشغولم و واقعا ترس های روز اول رو ندارم و در واقع پیشرفت کردم!
دیگه از کار با افراد جدید نمی ترسم, دیگه مثل قبل مقهور کارفرما نیستم و همیشه ساکت و تسلیم در برار کارفرما.
می دونم همچنان چیزهای زیادی هست که باید تجربه کنم, راههای زیادی هست که باید برم...اما فکر می کنم مهمترین توشه ای که در تمام مسیر لازمم میشه, "توانایی رودرویی با بزرگترین ترسهات" هست و این خیلی مهمه.
اگر تازه می خواهید وارد بازار کار بشید, اگر دارید کار می کنید اما نتیجه ای می خواهید رو نمی گیرید, شاید بد نباشه یک نگاهی به کوله تون بندازید و مطمین بشید که این توانایی رو هم توش جا داده باشید.

 

پ.ن： چقدر این شعر رو دوست دارم：

دل من یه روز به دریا زد و رفت
پشت پا به رسم دنیا زد و رفت

زنده ها خیلی براش کهنه بودن
خودشو تو مرده ها جا زد و رفت

هوای تازه دلش میخواست ولی
آخرش توی غبارا زد و رفت

دنبال کلید خوشبختی می گشت
خودشم قفلی رو قفلا زد و رفت

یه دفعه بچه شد و تنگ غروب
سنگ توی شیشهء فردا زد و رفت

حیوونی تازگی آدم شده بود
به سرش هوای حوا زد و رفت

لامصب زندگیو نَفَسِت رو میگیره

الان یک ماه از ورودم به شرکت جدید می گذرد.

روز اول بعد از صحبت های اولیه که با هم داشتیم یه جورایی فکر می کردم قراره خیلی خوش به حالم بشه (اشاره در اینجا) اما الان واقعا استرس زیادی رو دارم متحمل میشم...هر روز با این مساله ذهنم درگیره که آیا می تونم از پس کار بر بیام یا نه! فشار کار از لحاظ زمانی و توقعات کارفرما بسیار بالاست و نمی دونم می تونم دووم بیارم یا نه و تا اینجا هم با توکل و اینکه انسان نباید دنبال راحت طلبی باشه، کار در یک جای سخت با این سطح فشار رو انتخاب کردم.

امروز با یکی از دوستان که قبلا هم در این شرکت کار کرده بود صحبت کردم، میگفت بعد از سه ماه از اونجا اومده بیرون، وقتی که از چرایی این کارش پرسیدم دقیقا همون چیزهایی رو عنوان کرد که منم الان درگیرشم.

فشار کاری بالا، استرس زیاد زمانبندی ها و توقعات کارفرما، مشکلات فنی، نتیجه گرا بودن مدیران.

یک اشتباهی استراتژی که در اولین تجربه کاریم حدود 2 سال قبل داشتم این بود که همش دنبال راضی کردن طرف مقابل بودم و همش اونها رو در نظر می گرفتم و دغدغه مورد پذیرش قرار گرفتن توسط اونها رو داشتم و به کل خودم رو فراموش کرده بودم اما اینبار می خوام شهامت بیشتری در توجه به خودم داشته باشم.

من سعی می کنم کارم رو درست انجام بدم و غیر از اون در ید قدرت من نیست پس، برام مهم نیست که اگر توسط اونها مورد پذیرش قرار نگیرم ، دیگه واقعا مشکل از خودشونه!

خیلی خسته شدم توی همین یک ماه، دلم می خواد یک ماهی رو کلا بیکار باشم اما حیف که نمیشه، لامصب زندگیو نَفَسِت رو میگیره.

 

پ.ن: تصویر یک سرباز تنها در صفحه شطرنج روزگار، کمی مرتبط با احوال این روزهای من!

روزانه #1

این کار در شرکت جدید باعث شده یکی از علایقم رو به خودم بشناسونه.

واقعا دوست ندارم کسی آقا بالا سرم باشه. خیلی فرقه که واسه خودت کار کنی یا واسه یک نفر دیگه.

الان خیلی دلم می خواد می تونستم خودم واسه خودم کار کنم.

به امید آن روز...

دعوت به شام و خستگی

امشب به مناسبت 10 امین سالگرد تاسیس شرکت، مدیر عامل عزیز تصمیم به دعوت از همکاران برای صرف شام در یک رستوران کرده بودند.

دوست نداشتم برم. اما چون خودش بهم زنگ زد، گفتم زشته و خلاصه رفتیم.

نکته اول اینکه قرار بود ساعت 8 اونجا باشیم که تقریبا ملت ساعت 9 اومدند! حالا ما حرص می خوردیم که داریم 10 دقیقه دیرتر می رسیم و کاش زنگ بزنم بگم 10 دق دیرتر میام و ...!

نکته دوم اینکه، واقعا کمتر جایی اینقدر احساس تنهایی و غربت و ناراحتی داشتم، تا آخرش این ماهیچه های صورت به زور خنده رو روی چهره ام نگه داشتند! کلا بودن در جمع من رو خسته می کنه، خیلی هم خسته می کنه و معمولا اگر بعدش وقتی برای خلوت خودم نداشته باشم اعصابم به هم میریزه.

آدم های خوبی هستند اما حس نمی کنم که از جنس من باشند. کلا فاز من باهاشون فرق داره.