دو آیه، دو چراغ امید من در این دالان تاریک :
وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ وَمَن یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْءٍ قَدْرًا
و از جایی که گمانش را ندارد روزی اش می دهد و هر که بر خدا توکل کند ،، خدا او را کافی است خدا کار خود را به اجرا می رساند و هر چیز رااندازه ای قرار داده است
إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا
همانا با دشوارى آسانى است.
همین
اکثر افراد توکل رو فقط در انجام کارهای بزرگ که دیگه مطمئن هستند نمیشه خودشون انجام بدن معنا می کنند، مثلا به امید خدا می خوام: "ازدواج کنم"، "یک معامله بزرگ انجام بدم"، "خانه بخرم"، "ماشین بخرم" و ...
اما به نظرم کسی که به مقام متوکلان رسیده باشه، حتی راه رفتن رو هم باید به امید خدا بره، یعنی به امید خدا قدم از قدم برداره نه اینکه بگه حالا راه رفتن رو که خودمون می تونیم راه بریم اینکه دیگه نمی خواد به خدا توکل کرد!
و از اونجایی که من یک آدم کمال گرا هستم، واقعا برام سخته !
بگذریم...
این روزها مثل یک کودک 10 ماهه که کنجکاوانه به اطراف نگاه می کنه و دائم در حال تجزیه و تحلیل محیط اطراف و پدیده ها هست، شدم!
دلم می خواد می تونستم زمان رو متوقف کنم و پیاده شروع به گشتن دور دنیا می کردم و با تمام مردم دنیا حرف می زدم و به دنبال پاسخ به پرسش هام می گشتم.
چندی پیش مستند زندگینامه "جاستین بیبر" رو میدیدم، برام جالب بود، به خود شخص کاری ندارم و نمی خوام دربارش قضاوتی داشته باشم اما این شخص برای من یک داستان بود.
داستانی که همیشه برای من یک سوال به همراه داشته و اونم اینکه ملاک قضاوت چیست؟
فردی مثل اون که مثلا "عروسک شیطان" و هزار جور القاب این چنینی خطاب میشه آیا واقعا شایسته جهنم هست؟ تفاوت اون با من چیه؟ آیا من می تونم چون مثلا نماز می خونم و خودم رو مسلمان می دونم از اون برتر بدونم و بگم من میرم بهشت و اون میره جهنم؟ اگر من جای اون بودم چطور زندگی می کردم؟ آیا کاری غیر از چیزی که اون انجام میده انجام می دادم؟
به زندگیش نگاه کنید... شخصی از ایتدای کودکی دارای استعدادی هست، شرایط و امکانات هم کاملا جور میشه و شخص در این مسیر قرار میگیره قبل از اینکه بشه گفت واقعا اون خودش خواسته که این انتخاب رو داشته باشه!
واقعا ملاک قضاوت افراد پیش خدا چیست؟ چطور باور کنم که خدا اون رو به خاطر چیزی که هست به جهنم میبره اما من رو نه! مگر من چه کاری انجام داده ام که شایسته بهشت باشم! من هم مثل اون همون راهی رو رفتم که جلو پام سبز شد، و هیچ وقت سعی نکردم راه دیگه ای رو انتخاب کنم.
به این فکر می کنم که تنها ملاک قضاوت افراد، مبارزه با نفسِ داوطلبانه و خالصانشون هست و بس!
به نظرم، چه من یا هر شخص دیگری با هر دیدگاه و دین و مذهبی، فقط درصورتی پیش خدا ارزشمند هست که مبارزه کرده باشه.
همین!
این کار در شرکت جدید باعث شده یکی از علایقم رو به خودم بشناسونه.
واقعا دوست ندارم کسی آقا بالا سرم باشه. خیلی فرقه که واسه خودت کار کنی یا واسه یک نفر دیگه.
الان خیلی دلم می خواد می تونستم خودم واسه خودم کار کنم.
به امید آن روز...
زیباترین نوحه ای که همیشه با شنیدنش حالم عوض میشه.
"نماز عشق" از محمود کریمی...با اینکه قدیمی هست اما هم شعر و هم نوحه خوانی بسیار زیباست
نماز عشق را خواندم به پشت درب این خانه
ولی من سجده ی خودرا میان کوچه هاکردم
چنان آثار سیلی بررخ زردم به جامانده
که حتی روی خود مخفی زچشم مرتضی کردم
(دانلود در ادامه مطلب...)
