یادمه خیلی زمان قبلتر ها، وقتی مدرسه میرفتم، یه مدت بدجور تو خط برنامه نویسی بودم جوری که اکثرا منو با همین ویژگی بارز می شناختند و معمولا بیشتر سوالات برنامه نویسیشون رو از من می پرسیدند.
اما همیشه یک نکته وقتی که یکیشون باهام تماس میگرفت جالب بود، اونم اینکه اولین سوالش این بود که: "الان داری برنامه نویسی می کنی؟!" .
که خب جواب به این سوال کمی دشوار می نمود، وقتی که با سرعت خودم رو برای پاسخ به زنگ تلفن از دستشویی به پذیرایی رسونده بودم و هنوز دستم رو هم نشسته بودم!
دیگران وقتی که من رو با یک بعد دیده بودند، همیشه یک تصویر از من در ذهنشون داشتند، و اونم برنامه نویس بود و تنها حالتی هم که می توانستند از من در ذهن خود مجسم کنند، پشت کامپیوتر در حال برنامه نویسی بود، که ناشی از همان شناخت ناقصشون از من و عقل کال خودشون بود.
قبلا درباره یک چشمی به خط زندگی دیگران نگاه کردن نوشتم، اینروز ها خیلی سعی می کنم چشمم بینا باشد، و راه خودم رو پیدا کنم.
مطمئن هستم الان اگر از هر شخصی بپرسی فکر می کنی الان بانو شکیرا مشغول چه کاری هستند احتمالا خواهید شنید که: "داره روی سن می خونه!" . که خب ممکنه از حقیقت خیلی دور باشه، چون شاید هم الان مثل خیلی از انسان ها مشغول مبارزه با مرض یبوست خود در مفراق باشند! حالتی که از ذهنیت ما درباره اون شخص خیلی دوره اما در واقعیت خیلی احتمال داره.
این دید، مخصوصا هنگامی که دیدگاه مقایسه ای هم بهش اضافه میشه میتونه خیلی خطرناک باشه. وقتی که سعی می کنی مثل کسی باشی که از اون فقط همون یک بعدی که خودت می خواستی رو دیدی و اینجاست که به خطا میزنی. اینجاست که گاهی ناامید و عصبانی میشی!
امروز تو باشگاه، بعد از روال نرمش قبل از تمرین به نیت گرم شدن بدن، سنسی قصد شیایی نمودند.
بنده هم که منتظر این لحظه، با شخصی کمر قهوه ای اقدام به گلاویز شدن کرده و یقه و آستین حریف را محکم در دستان خود گرفته و حریف را به سمت جناحین می کشیدم بلکن توفیقی نصیب گردد و اوچی گاری یا دی آشی هارای در این میدان دَشت کرده و خود را به مرحله "من می توانم" برسانم که ناگاه حریف کارکشته و توفیق یافته، از تلاش و هارت و هورت این حقیر به این نتیجه رسید که اینگونه درو نتوان و در اوج لحظه تلاش این حقیر و پس از چند تلاش ناموفق در اوچی ماتا و دیگر فنون نمیدانم اسمش! به ناگاه قصد کوسوتو گاکه کرد و اجرای فن همانا و قفل شدن زانوی این حقیر همانا و پیچش بدن در فرود همانا و نپیچش زانو همان.
و اینگونه شدن که همینک با زانوی دردآلود و کمپرس شده، در حالت استراحت مشغول ریختن این کلمات در ویرایشگر متن می باشم.
تا خدا در ادامه داستان چه خواهد.
باشد تا بهتر شده و کمر خود را به درجات عالیه ارتقا داده و بتوانم!
معمولا افراد با یکجور حس حسرت و افسوس به گذشته نگاه می کنند.
وقتی که خودم به گذشته نگاه می کنم بر یک چیز افسوس می خورم و اون اینه که ای کاش با شهامت تر بودم؛ وقتی که از بالا و به دور از جو روزمره گی، میشینم و یه حساب سر انگشتی درباره زندگیم می کنم، میگم خب فوقش ۷۰ سال هم عمر کنم، این مدت زیادی نیست که اینقدر نگرانش باشم، فرصتی هست که در اختیارم گذاشته شده چرا شانسم رو امتحان نکنم!؟ اگر شهامتش رو داشته باشم و سنگم رو بزنم، بدترین احتمال اینه که نمیخوره و من هم دیگه سنگی ندارم، اما اگر از ترس نشدن و نتوانستن سنگ رو همینطور تا دقیقه آخر توی دستم نگه دارم، فقط یک احتمال وجود داره اونم اینه که سنگ نخورده و سنگ با اتمام وقت باید اونو تحویل بدی به حضرت عزراییل!!
همیشه گذشته رو با این افسوس مرور می کنم که ای کاش گستاخ تر و شجاع تر زندگی کرده بودم، تموم اون بدترین موقعیت های ممکن، تموم اون ترس ها امروز در نظرم خیلی بچه گانه و حبابی هستند.
میگم ای کاش فلان جا اینقدر منفعلانه حرف نزده بودم، اینقدر ترسووار رفتار نکرده بودم و ای کاش کمی بیشتر وحشی تر! و شجاعانه تر و مغرورانه تر برای زندگیم و چیزهایی که منو شاد میکنه جنگیده بودم.
به ترسهام که نگاه می کنم، خندم میگیره؛ با این پوف! که واقعا اونقدر ها هم ترسناک نبود و اگر همان موقع با درندگی به سمتشون می رفتم الان اتفاق های خیلی بهتری توی زندگیم رخ داده بود.
بعضی از اون ترس هام اینا بودم：
_ ترس از ناراحتی دیگران؛ گاهی نباید اینقدر به دیگران و احساسشون اهمیت میدادم و وحشی تر، برای رسیدن به اهدافم، نسبت به احساس دیگران بی تفاوتی می کردم و اینقدر ذهنم رو درگیر اینکه بقیه چه احساسی دارند نمی کردم. یه جاهایی توی زندگی برای اینکه بشه اون قدم بزرگ و رو به جلو را برداشت باید بعضی ها رو نادیده گرفت، اون بعضی ها می تونند هر کسی باشند، از قدیمیترین و صمیمیترین دوستهات تا والدینت! هر کدوم به روشی، یکی رو به نرمی ، یکی رو با خشونت و خراب کردن پل پشت سر. مهم بلد بودن این فن، و شهامت اجرای اون هست.
_ ترس از قضاوت شدن؛ همیشه از قضاوت دیگران نسبت به خودم واهمه داشتم که نکنه این کار من باعث بشه دیگران فکر کنند من خوب! نیستم و تصویری که با محافظه کاری و ترس و سرکوب خودم به شکلی خوب سعی میکردم برای دیگران ترسیم کنم، یک وقت خراب بشه! الان که در گذشته دقت میکنم به نظرم این ترس واقعا بیجاست، دیگران هیچوقت متوجه احساس و شرایط تو نخواهند شد و همیشه این امکان وجود دارد که حتی در بهترین عملکرد هم به شکل ناجوانمردانه و مظلومانه ای، عمدا یا سهوا اشتباه قضاوت بشی و اگر این ترس رو داشته باشه اونوقته که بیچاره میشی.
الان به نظرم فقط باید به خدا و انجام کار درست متمرکز شد و فقط نگران قضاوت خدا بود، چون بعد از یک عمر و لحظه مرگ میدونم که یقین میکنم که تنها قاضی فقط خداست و تنها کسی هم که در تمام عمرم باید با ترس قضاوتش زندگی میکردم خدا بوده و غیر از این یعنی خسران و حسرت ابدی.
الان به نظرم فقط باید گفت "به درک که بقیه چی میگن". اونها هیچ وقت اهداف و آرمان های تورو درک نخواهند کرد پس چرا یک عمر با این ترس، توی لونه خودم رو حبس کنم.
حال، گذشته ای که درموردش حرف زدم، مربوط به همین ۸ سال پیش هست، گذشته ای که اگر از بالا نگاه کنی خیلی هم از حال دور نیست و همچنان فرصت های زیادی باقیست. برای هر کدوم از شما ممکنه این گذشته خیلی با حال فاصله داشته باشه اما نشنیده مطمین هستم که قطعا شما هم با این مظر من موافق هستید و همین حس رو درباره گذشته دارید (اگر اندیشه کنید!).
الان یه جورایی خودم رو توی یک پیچ سرنوشت ساز زندگیم حس میکنم، پیچی که مسیر انتخاب های سرنوشت ساز بعدیم رو هم تغییر خواهد داد. اینکه بخوام از گذشته ام، برای آینده ام ، آموخته هایم رو جمع کرده و بهشون عمل کنم، کاری که خیلی از مردم انجام نمیدهند و با تنبلی و بیتفاوتی نسبت به زندگیشون خودشون رو راحت و آسوده تسلیم سرنوشت میکنند و اجازه می دهند که روزگار هر کار که خواست به سرشون بیاره و اونها هم با سرکوب خودشون لبخند بزنند و با حماقت اون رو بپذیرند ... اما راحت باشند!! یا اینکه کمی بجنگم، کمی علاقه های سطحی و پر سر و صدای خودم رو فدای علاقه های عمیقتر و ساکت تر اما قوی تر و پر ارزش تر و پایدارتر کنم.
می خواهم وقتی که هشت سال دیگر دوباره به حال نگاه میکنم، با همین افسوس، دوباره نگاه نکنم.
راستی، شما با کدوم افسوس به گذشته نگاه می کنید؟
هر چی گشتم و فکر کردم که ترجمه مناسبی برای عنوان مطلب پیدا کنم چیزی که دقیقا همین مفهوم رو برسونه پیدا نکردم! این خوبه، همه چی روبراهه، آروم باش و ... هیچ کدام دقیقا همین مفهوم رو نمی رسوند.
امروز داشتم با دوستم که پرستار هست درباره اوضاع، صحبت می کردیم. دیدم که اونم از همون چیزهایی شکوه داره که منم دارم! همون دردی میکشه که منم دارم میکشم!
وقتی که به عنوان یک جودوکان برای روز اول وارد باشگاه میشوید، و ناگاه خودتون رو که حتی نمی تونید کمربند سفیدتون رو به درستی ببندید، میان تمام اون حرفه ای ها که کمربند مشکی دارند میبینید؛ شروع می کنید به مقایسه کردن.
یهو همون روز اول از خودتون متوقع میشوید که بتونید مثل همون کمربند مشکی کار کنید، مثل کسی که چندین ساله داره کار می کنه شما هم خودتون رو مستقیم با آخرین نقطه اون مقایسه می کنید و اینجاست که دچار یک حور حس ناامیدی و ضعف میشید.
و فراموش می کنید که اون هم سال ها زحمت کشیده تا تونسته به اینجا برسه و مسلما اون هم روز اول مثل شما بوده و اگر غیر از این بود، الان بعد از سال ها کمربند مشکی نبود! این اتفاقی هست که بسیار زیاد در نگرش ما نسبت به زندگی دیگران رخ میده، اینکه زندگی افراد رو به صورت نقطه ای دیدن و همون نقطه رو بسط دادن به تمام روزها و لحظه های دیگر؛ اینجاست که دچار اشتباه میشیم، اینجاست که فکر می کنیم طرف همیشه خوشحاله چون من همیشه اونو خوشحال می بینم یا ناراحته چون آخرین بار که دیدمش ناراحت بود!
گاهی که شاهین تخیل رو به هوای شکار چند گنجشک هوا می کنم، خودم رو در قامت یک انسان 3000 ساله میبینم که همه چیز رو تجربه کرده و در خیلی از موقعیت های سخت قرار گرفته... و اونوقت تصور می کنم که الان چه حسی باید داشته باشم، در این موقعیت...فقط یه جمله به ذهنم میرسه اونم اینه : " It's Okay " .
